Retraite door een andere bril

De derde keer mee op retraite met ESpoir, maar nu als vrijwilliger! Hoe voelt het om een voorbeeld genoemd te worden en gebrainwasht te zijn door positieve Lotte-vibes!?

Een week vóór de retraite besloot ik samen met Lotte (diëtiste van ESpoir) om voor de derde keer mee te gaan op retraite. Als 'herstellende' kroop ik in de rol van vrijwilliger, wat ik toch zwaarder ervaarde dan verwacht. Hoe, wacht, wat, wanneer behoor je tot de categorie 'herstellende'? Goede vraag, maar zonder eenduidig antwoord. Ik ben herstellende, omdat ik meestal niet meer luister naar de eetstoornis. Ja, er zijn momenten waarop mijn eetstoornis weer even de touwtjes in handen neemt, maar kan me ook weer snel herpakken. Ik eet en rust voldoende, wat nodig is om te herstellen. Dat is stap één. Daar begint het mee. En net dát is zo frustrerend.

Eetstoornisstruggles als herstellende.

Mijn eetstoornis doet me heel vaak vergelijken met een andere persoon (met of zonder eetstoornis), want ik ben nooit goed genoeg. De anderen zijn altijd beter, mooier, succesvoller, geliefder. Jammer genoeg heeft die vergelijkfunctie in mijn hoofd geen off-knop. Je kan wél de manier waarop je reageert op deze waarnemingen zelf beheren. Ik probeer die gedachten weg te duwen op de momenten waarop ze het sterkst aanwezig zijn. Dit heb ik op retraite gedaan door te zingen (in mijn hoofd of luidop). Langs de andere kant is het ook belangrijk om die gedachten te delen en uit te spreken. Ik merk als ik dit niet doe, dat deze gedachten opstapelen tot een enorme brok frustratie. Praten dus, maar dat klinkt gemakkelijker dan het in werkelijkheid is. Ik laat me dus niet meer zomaar naar beneden halen door anderen/de omgeving. Ik pas mijn eetgedrag niet meer aan aan anderen. Het is ik met mezelf, met mijn eigen weg naar herstel. Dát is 'herstellende' zijn. Alles doen wat nodig is om je eigen weg richting herstel te bewandelen, niet luisteren naar die vernielende, grootse stem(men).

Ik kreeg de vraag: 'Heb je het dan niet meer moeilijk met het eten van een Magnum?' Jawel, maar dat houd me niet tegen om dat ook daadwerkelijk te eten. Die eetstoornisstem is nog redelijk intens aanwezig, maar ik kan er anders op reageren dan enkele maanden geleden. Wat me geholpen heeft? De gedachten 'uitlachen', ik kan het niet anders uitleggen. Die eetstoornis weggillen, uitlachen, vernederen. FUCK YOU, eetstoornis.

Onmacht.

Tijdens de retraite zag ik de deelnemers vechten tegen hun eetstoornis. Niet elk moment even hard of even intens, maar dat hoort erbij. Persoonlijk vond ik het een steunende groep, met liefdevolle en begripvolle mensen. Ohh.. maar de haat naar al die eetstoornissen is groot.

Ik voelde veel onmacht en verdriet. Ik heb anderen zoveel als mogelijk proberen te ondersteunen en aan te moedigen, maar dat is écht niet gemakkelijk. Als ik toegang krijg tot de échte persoon, dan voel ik die veerkracht. Het was wél nog té vroeg om tegen anderen hun eetstoornis te vechten, gewoonweg omdat vechten tegen mijn eigen eetstoornis al zwaar genoeg is.

Een voorbeeld voor de deelnemers.

Goh, die benaming kan ik nog steeds moeilijk aanvaarden of interpreteren als iets positiefs. Ik voel me gefaald in het volgen van mijn eetstoornis. Uiteraard wil mijn eetstoornis me overtuigen dat het beter is 'haar' te volgen. De drang om toe te geven is groot, desondanks geef ik niet toe. Gek hè!? 'Lotte-effect' noemen we dat. Hejj, maar ik weet dat mensen dit zeggen als compliment.

Meer inzicht.

Ik heb nu meer de ervaring gehad van 'de omgeving' te zijn van iemand met een eetstoornis. Onmacht, precies of ik liep in een doolhof zonder einde. Die onmacht heeft me ook heel wat tranen bezorgd. Ik ben sowieso al iemand die heel snel onzekerheden en verdriet opmerkt bij anderen.

Respect.

Die hulpverleners, 't zijn helden, doorzetters. Ik besef het nog meer dan tevoren. Ook de andere vrijwilligers, Olivia en Julie, ondersteunden de deelnemers met hun hart van goud. Soms zijn er geen woorden nodig om te communiceren. Ook ik, als vrijwilliger én herstellende, mocht steun en warmte ontvangen. Bedankt Lotte, Olivia en Julie om me een veilige haven te bieden, om me -letterlijk en figuurlijk- met open armen te ontvangen.

Ik hoop oprecht dat herstel mogelijk is. Dat jij net als 'The Beast' die last van je hoofd kan schudden, maar dat vraagt tijd. Stap voor stap.