Schaduw in de zomer

Ik heb alles, behalve mezelf.

Er zijn mensen die me een hand toereiken,

die me liefhebben, die me steunen.

Ik heb Vita die me beschermt,

ondersteunt, warmte en liefde biedt.

Er zijn hulpverleners die me een luisterend oor bieden,

mee op zoek gaan naar de juiste behandelingsmethode.

Ik heb een thuis, eten en drinken, spaarcentjes, muziekinstrumenten,

hulpverlening, vertrouwenspersoon, een schouder om op uit te huilen...

ALLES.

Alles is er om gelukkig te zijn.

Ik wil geluk zien, horen, aanraken, voelen.

Ik zou dat moeten kunnen.

Waarom blijven slechte momenten en herinneringen, de goede overschaduwen?

Waarom kan ik nu niet 'gewoon' gelukkig zijn?

Waarom blijf ik me onveilig voelen in de 'grote wereld'?

Waarom kan ik geen vriendschappen opbouwen en behouden?

...

Zoveel vragen en onzekerheden.

Onbeantwoord. Of diep geworteld.

Mijn denken, doen en beleven.

Men zegt dat die regie in mijn handen ligt.

Zo dichtbij. Tóch onbereikbaar.

Kortom heb ik alles, behalve mezelf.

Desondanks ben ik oneindig dankbaar voor dat alles.