Verkiezingen. Is kiezen, verliezen?

Dé verkiezingen. De periode waarin iedereen tóch plots een mening heeft.

Van meningloos naar rusteloos

Ik ben Nora, 23 jaar. Daarnaast ook student, kwetsbare jongere, mentaal hyperactieve autist. Ik ben een denker, of beter gezegd ‘overdenker’. Mijn kritische blik naar de wereld en mijn zovele vragen aan de maatschappij, zorgen ervoor dat ik blijkbaar niet de aangenaamste mens ben in omgang met anderen.

Zes jaar geleden was ik nog een ‘braaf meisje’. Ik was een 17-jarige anorexiapatiënt, die niet praatte en zich zo klein/onzichtbaar als mogelijk maakte. Ik leerde tijdens therapiesessies hoe ik mijn eigen mening moest vormen, hoe ik kan opkomen voor mezelf. En nu zit ik vast met een veel te sterke mening, die ik niet klein genoeg kan maken om ‘geliefd’ te worden. Ik ben niet meer ‘het brave meisje’.

Dé verkiezingen. De tijd waarin iedereen plots tóch z’n mening uit. Waarom nu wél? Mensen kunnen toch zo wispelturig zijn. Moeten we ons dan niet ook tijdens andere maanden inzetten voor ‘de doelen’ die de politieke partijen voorop stellen? Die wispelturigheid maakt me onrustig. Voor mij, als een persoon met ASS, is dit een raar fenomeen. En dan zeggen ze dat ik ‘onlogisch’ in elkaar zit.

Verder is mijn empathisch vermogen torenhoog. Ik wil voor iedereen ‘goed’ doen. En dat kan ik blijkbaar niet doen door op een bepaalde politieke partij te stemmen. Klopt dat gezegde ‘kiezen is verliezen’ dan toch écht?

Het regenboogspectrum

In mijn omgeving zijn er mensen die zich binnen het LGBTQIA+-spectrum bevinden. Eerlijk gezegd weet ik niet van elke letter waarvoor het staat, maar… De mensen die ik ken, die zich op dat spectrum bevinden, zijn zachtaardig en begripvol. Het zijn helende mensen die ik ontmoet heb binnen de geestelijke gezondheidszorg. Het ‘anders zijn’ is een aanvaardingsproces dat enorm veel moed en doorzettingsvermogen vraagt. Als een geheeld mens buitengaan is één ding, maar terug naar binnen gaan als een geheeld mens is iets totaal anders. Ik -als hetero- voel me al bekeken als ik mijn regenboogkousen draag. Dit in rekening gebracht, is Vlaams Belang geen optie. Niemand zou uitgelachen en/of uitgespuwd mogen worden, omdat je ‘anders’ bent of omdat je je anders aan de binnenkant voelt dan wat je aan de buitenkant ziet. ‘Links’ krijgt binnen dit thema een pluspunt van mij. Daarnaast heeft de coming-out van Connor enorm veel moed en lef gevraagd. Het heeft een mooie boodschap de wereld in gestuurd. Verkeerde woorden, uitgesproken in een zatte bui, zie ik door de vingers. Een politicus is ook ‘maar’ een mens. Mensen maken fouten. Vergeving.

Ik denk vaak té ver vooruit. Goed dat ik naar de toekomst kijk, maar deze ingesteldheid is ook één van mijn valkuilen. Stap voor stap zorgt voor een beter en definitiever fundament. ‘Eerlijke kansen voor iedereen’, klinkt véél te ver weg. Het leven is niet eerlijk. En dat is iets waar veel mensen op botsen. Eerlijke kansen voor iedereen is een utopie. Ik kan het niet bevatten, het is niet concreet genoeg.

De kracht van Bart De Wever

In de tv-programma’s ‘het conclaaf (extra)’, ‘eerste keus’ en ‘het grote debat’ hebben de woorden van Bart De Wever het meeste impact gehad op mij. Ik wil verandering. En ik denk dat de dragende stem en concrete doelstellingen van meneer De Wever een grote, positieve verandering kan brengen binnen ons land en onze maatschappij. Daarnaast liet hij ook even zijn ‘zachte zelf’ zien, toen het ging over mentale kwetsbaarheden bij jongeren. ‘Er moet iets veranderen, maar binnen dit thema weet ik niet exact wat te doen’. Eerlijkheid en betrokkenheid maakt een politicus mens, ‘één van ons’.

Dankbaarheid voor De Croo

De burgemeester van de stad waarin ik woon, behoord bij ‘de blauwen’. Enkele dagen voor de verkiezingen kwam ik te weten dat de -toenmalige- premier De Croo ook aangesloten is bij diezelfde partij. Toen ik op de verkiezingsavond een gebroken man met tranen in de ogen zag, gaf ik mijn mama een knuffel en zei: ‘Ocharme die man, die heeft ook zijn best gedaan’. Ik wil niet dat hij zich ‘gefaald’ of verdrietig voelt. Iedereen feliciteerde De Wever. Maar het is Alexander De Croo die zich de afgelopen jaren heeft ‘gesmeten’ voor ons land. Hij heeft voor zoveel moeilijkheden gestaan, waarin de druk op zijn schouders terecht kwam. Het zal ongetwijfeld geen gemakkelijke periode geweest zijn voor hem. Desondanks de dankbaarheid naar De Croo toe, heb ik -die niet veel bezig is met politiek- de partij eigenlijk niet veel gezien. Onduidelijkheid, onwetendheid brengt me onrust. Te weinig in beeld.

Migratie als moeilijk thema

Ergens in het centrum bevindt zich Pamuk, de hond van Sammy Mahdi. Ik zag de bijhorende partij vaak in discussie gaan rond het thema migratie. Het is een thema dat, zover ik heb begrepen, nauw aan het hart ligt bij meneer Mahdi. Echter vond ik dat het vaak over hem en zijn achtergrond ging. Daarnaast is het thema migratie een ‘te ver van mijn bed’-show voor mij, desondanks tóch dicht bij. Ik merk meer allochtonen op rondom mij en dat maakt me angstig. Het is een opmerkelijke verandering en verandering brengt onrust. Ik mag niet alle allochtone mannen over dezelfde kam scheren, maar ik heb slechte ervaringen met deze groep mensen. En dat draag ik mee in mijn zwaar rugzakje.

Verdraagzaamheid

Ik voel me schuldig door de verkiezingen. Ik kan niet ‘goed’ doen voor iedereen. Altijd heb ik mijn mening klaar. Tijdens de verkiezingen komt ineens iedereen met z’n mening. En dat is heel overweldigend. ‘Ik heb voor de goei gestemd’, maar uiteindelijk kan je niet stemmen voor hét goede. Er moet iets veranderen. Men wil verandering. En dat begint bij onszelf. We hebben geen controle over wat anderen doen/zeggen. Ieder individu heeft wél controle over wat hij/zij/die/hen zegt en doet.

Ik verkies vrede, vriendelijkheid en verdraagzaamheid.

Wees lief voor jezelf. Wees lief voor anderen.

Samen liefhebben dus.