Méér dan 5000 seconden dankbaarheid

Van een 'hoogstaande' mop insturen via de Q-app naar een begripvol gesprek met Kamal Kharmach.

Raadselliefhebber

Maandagochtend 5 december, reed ik met de auto richting Diest. De stad waar zich een kleine UCLL-lerarencampus bevindt. Zoals gewoonlijk luister ik altijd naar Q-music, de radiozender die ik gewend ben van kleins af aan. De woorden van Maarten en Dorothee klonken als muziek in mijn oren: 'stuur een mop in en win 2 tickets voor de exclusieve show van Kamal Karmach'! Wie niet waagt, die niet wint.

Ondertussen wandelde ik binnen in de eerste les van de dag, Nederlands. Je voelt de climax van het verhaal waarschijnlijk aankomen...Vol enthousiasme stuurde ik meteen een bericht naar mijn mama met de vraag of ze deze avond tijd en zin had om samen met mij naar DPG media te rijden voor de show 'Een Jaar In 5000 Seconden'.

Plezier toelaten

Eens de eerste adrenalinestoot voorbij was, begonnen de twijfelgedachten hamerend in mijn hoofd te bonken: 'Ik mag niet lachen, ik mag geen plezier hebben, ik moet voor school werken..' Daarnaast vind ik het moeilijk om dingen te doen, die niet op voorhand gepland zijn. Desondanks keek ik er wél echt naar uit!

Richting DPG media

Mama zuchtte van opluchting toen we om 19u Medialaan 1 te Vilvoorde bereikt hadden. Meestal is dit het spannendste moment van een uitstap voor haar. Ik was vooral heel zenuwachting voor wat komen ging. 'Hoeveel mensen zouden er zijn!?', was mijn grootste bekommernis.

We werden met een lach ontvangen door 2 lieve dames, die ook onze jassen aanpakten. Er werd ook een drankje aangeboden in de cafetaria/bar van het gebouw. Ik voelde de blikken van anderen priemen op mijn lijf, wat me enorm onzeker maakte. Naargelang de minuten op mijn horloge verder tikte, stroomden er steeds meer en meer mensen binnen. Méér dan ik had verwacht.

Het werd druk. Ik keek zenuwachtig rond. Mijn mama merkte dat ik lichtjes begon te panikeren en begon daarom vragen te stellen. Maar ook deze vragen kon ik niet meer beantwoorden. De gang werd gevuld met geroezemoes van alle mensen, het werd één groot kabaal in mijn hoofd. Ik wandelde terug naar de ruimere, minder bevolkte inkomhal, waar na enkele minuten de rust in mijn lijf en hoofd wederkeerde.

Een heel vriendelijke jonge vrouw zei ons dat we een - voor mij - comfortabele plek mochten uitkiezen. Ik kon weer ademhalen.

Dé show

Ik mag nog niets verklappen van de show, helaas. Ik kan jullie wel toevertrouwen dat het écht, oprecht, heel goed was! Gedurende 5000 seconden heb ik gelachen, langer dan de twee afgelopen jaren samen. Ik liet de woorden van Kamal toe. Het is moeilijker voor mij dan dat het klinkt.

Ik zie Kamal als een ondernemende, taboedoorbrekende komiek die met trots uniek/'anders' is. Dit is de mooiste uitstraling dat een mens kan hebben, vind ik. Dit vraagt moed, doorzettingsvermogen en een actief verzet tegen het maatschappelijke ideaalbeeld.

Spontaniteit en begrip

Na het einde van de show sprak ik opnieuw diezelfde jonge vrouw aan waarover ik daarnet al sprak. Hierbij wil ik haar - ik weet niet hoe ze heet - bedanken voor haar luisterend oor en haar hart van goud. Daarnaast bracht ze me in contact met meneer Kharmach himself.

Ik was enorm zenuwachtig om met hem te praten. Hij stelde me meteen gerust. Een eye-opener: ook bekende mensen zijn mensen van vlees en bloed mét kwetsbaarheden. Ik ben dankbaar voor dit spontane, niet geplande moment. Dankbaar voor de steunende, begripvolle woorden die ik mocht ontvangen tijdens dit gesprek.

Door mijn PTSS én onzekerheden vanuit mijn eetstoornis heb ik het heel moeilijk met lichamelijk contact met anderen. Hij vroeg me of hij een knuffel mocht geven. Ik apprecieer het enorm dat anderen me om toestemming vragen hiervoor. Vanaf die moment voelde ik me begrepen en gesteund. De spanning viel grotendeels van mijn schouders en de woorden 'het is oké' zweefden door mijn hoofd.

Dankjewel Kamal voor de tijd, ruimte en steun die je me gaf. DANKBAAR.

Reminder: kwetsbaarheden sluiten op lange termijn geen successen uit.

Terugslag

Mijn adrenalineniveau was gedaald bij het terug thuiskomen van Vilvoorde. Ik voelde me schuldig voor het lachen, genieten en de tijd die Kamal me gaf. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat ik zo'n spontane steun- en geluksmomenten niet verdien. Desondanks probeer ik ze toe te laten. Ik hoop dat ik ooit nog terug kan genieten, zonder zorgen, van zo'n evenementen zoals deze.

Dankbaarheid overheerst.

Liefs,

kwispelkracht