Gebroken retraite

3 maanden na mijn eerste retraite, reed ik naar Dinant voor mijn tweede retraite. Gedurende 4 dagen heb ik intensief gewerkt aan herstel. Geen vakantie, noch een ponykamp.

Een andere start

De stappen die ik zette tijdens mijn eerste retraite met ESpoir, enkele maanden geleden, zijn niet verloren gegaan. Sindsdien word ik begeleid door Lotte, diëtiste binnen ESpoir. Ik neem haar tips en advies mee in mijn handelen, ook al geloof ik er soms niets van. Donkere, negatieve gedachten zijn nog steeds aanwezig, maar ik laat me niet zomaar meer doen door deze gedachten. Er is hoop. Niet altijd, maar dat is oké.

Met een andere positie op mijn weg naar herstel, vatte ik donderdag 10 november mijn tweede retraite aan. ANGST, met heel veel angst stond ik voor de deur van ons vakantiehuis in de rustige omgeving van Dinant. Terwijl enkele meisjes hielpen met het uitladen van de retraitespullen die Lotte meebracht, stond ik vastgenageld aan de grond toe te kijken. Ik viel volledig stil, behalve mijn hoofd. Tiktaktiktaktiktak, mijn hoofd stond op ontploffen.

Veilig gemaskerd, maar niet voor lang

De eerste dag beleefde ik wazig. Zowel mijn omgeving als ik kwamen tot de conclusie dat ik alle informatie en prikkels aan het afblokken was. Zonder dat ik het goed en wel besefte, bouwde ik een beschermingsmuur rondom me. Eenzaam, maar veilig.

Om te kunnen werken aan herstel moet je écht je masker afzetten, iets wat velen enorm moeilijk vinden. Je stelt je tenslotte kwetsbaar op voor deels onbekende mensen, in een onbekende omgeving.

Tijdens de creatieve therapie maakten we ons masker, letterlijk. Ik wist wat er zou plaatsvinden aan het einde van de opdracht, dit was zelfs mijn grootste motivatie om dat masker te maken. 0..1..2..3..platte, witte rondjes werden zichtbaar in het midden van de steenweg door het platstampen van de maskers. Daarna werden de resten verbrand. Weg masker, weg veiligheid.

EETstoornis

Een tweede retraite, is dat wel nuttig? JA, ook al vind ik dit moeilijk te aanvaarden. Ons menu bevatte lekkere gerechten. In tegenstelling tot vorige retraite, vond ik het eten eten zelf minder moeilijk. Ik sta op dat vlak sterker in mijn schoenen. Dit vind ik enorm moeilijk om toe te geven, maar een eetstoornis is véél meer dan alleen 'het moeilijk hebben met eten of bepaalde voedingsmiddelen'. Mijn hoofd is één grote tiktaktiktaktiktak koalabom.

Niet iedereen met een eetstoornis heeft een 'to the bone-look'. Heb jij dan nog wel een eetstoornis, Nora? Nee, ja, misschien. Ik kan het moeilijk aanvaarden, maar 'k merk dat heel wat meisjes zo denken. Ook de maatschappij vindt het minder geloofwaardig, dat is een feit. Dit maakt dat er velen zijn met een eetstoornis, waarbij de ziekte niet wordt erkend door zichzelf en de omgeving. Een eetstoornis is één label, maar het hangt vaak samen met een tweede label.

Eetstoornissen zijn b*tches

Het vergelijkende aspect, dat mensen met deze problematiek ervaren, is moeilijk uit te schakelen. Herstellen moet je écht voor jezelf doen, niet voor anderen. Hoe graag ik ook niet wil vergelijken, het blijft een struikelblok. Ik heb ervaren dat communiceren hierbij een belangrijk helpend iets kan zijn. Naargelang de retraite vorderde, handelde ik niet meer naar de vergelijkende gedachten. De kunst is om je te omgeven door positiviteit en mensen die écht voor herstel willen gaan. Dat is niet zo gemakkelijk als het klinkt.

Kan het beter!?

Ja, ik hoop dat ik nog stappen kan zetten richting herstel. Fysiek hersteld, wat is uw probleem dan nog!? Ik moet fysiek sterk genoeg zijn om gebeurtenissen te verwerken. Ik moet energie hebben om negatieve gedachten te kunnen weerleggen. Weerwoorden kunnen vormen, is iets wat ik heel graag wil kunnen, maar het lijkt nog iets te vroeg om hieraan te werken. De eetstoornis biedt me veiligheid, hetgeen waar ik écht naar verlang. mijn lichaam bluhhh, ik voel me er nog niet in thuis.

Een interessant weetje (met dank aan Smartiee): 'bluhhh' kan verschillende betekenissen hebben én in verschillende situatie gebruikt worden.

Verder lijkt de verwerking van negatieve gebeurtenissen noodzakelijk om écht te kunnen herstellen. Dit is moeilijk, ontzettend moeilijk. Ik heb het jarenlang proberen vergeten en negeren met behulp van mijn eetstoornis. Het verschrikkelijkste gevolg van terug normaal te eten, is dat ik veel dingen voel en veel dingen (her)beleef. Nee, ik kan er nog niet altijd mee omgaan.

Sociaal wezen

Sociaal zijn, probeer ik altijd te vermijden. Uit ANGST voor afwijzing, bang om gekwetst te worden. Ik zie mezelf niet graag, hoe kunnen anderen me dan wél graag zien? Ik werd tijdens de retraite constant uitgedaagd op sociaal vlak. Nieuwe mensen ontmoeten is zó spannend en stressvol. Daarnaast moet ik in mijn achterhoofd houden dat niet iedereen je graag kan hebben/zien. En dat is oke, dat moet ik leren aanvaarden. Soms mag je ook een gezonde egoïst zijn.

Opnieuw dankbaarheid

Ik ben dankbaar voor de retraite georganiseerd door Lotte, Bieke (diëtiste praktijk Beter Bewegen) en vrijwilliger Julie. Ik werd letterlijk en figuurlijk staande gehouden. Ik nam een, voor mij onbekende, ultralieve hulpverlener in vertrouwen. Mijn frustraties sturen, zeggen, schreeuwen en delen, kon ik met vriendin Julie en Lotte. Ik heb veel gehuild, maar ook gelachen (zelfs tegelijkertijd hihi). Ik ontmoette sterke jonge vrouwen, die het pad richting herstel bewandelen. En dat alleen al is bewonderenswaardig!

Het was kortweg een zwaar, maar hartverwarmend weekend.

Reminder: je mag hulp aanvaarden. Ook jij, die denkt dat je het niet verdient.

Veel liefs,

Nora